Bilgisayarımdaki klasörleri karıştırırken bulduğum iki yazıyı paylaşacağım. Ne zaman yazıldığı belli değil ama bir geçen yıl olduğu kesin. Aşağıdaki satırları hangi ruh halinde yazdım kim bilir.

Bazı zamanlar yeniden başlamak gerekiyormuş, yeniden ve yeniden… Her yenidenli bir cümle kursam yenileniyormuşsun o an bunu anladım. Anlıyorum artık anlıyorsun. Zaman ne kadar ilerlese de hiçbir zaman geç değilmiş. Zaman seninle varmış, sen yoksan zamanda yokmuş bunu anladım. Anlamadığın anlardan kalma zamanın, değersizliğini anladım. Zamanın ne kadar değerli olduğunu bilsem bile belki de böyle anlamak istedim. Ne dersin…!

Ankara’da Muğla’ya gitmek için bilet aradığım ve iki üç hafta boyunca bulamadığım günlerde yazdığım bir kaç satır.

Haftalarca ararsın ama bulamazsın bir bileti. Umudu kaybetmeden aramaya devam edersin. Tükenmek üzere olur zaman, kalmaz dakikalar. O an gelir ve bilet ansızın avuçlarındadır. Gözlerin kapanır ve bir bakmışsın yolculuk bitmiştir. Ve artık varacağın yerdesindir. Saatler bile geçmiştir olduğun yerde. Uzun zaman olmuştur. Farkındasındır. Ama nedense dönüşü bekleyiştir bu, gelişi beklediğin gibi…!

Olayın ilginç yanı da bilet bulamadan gittiğim otagarda bileti anında bulmamdı.